Een uurtje voordat ik een videoanalyse met Erik gepland heb, controleer ik of de video van zijn pitch al binnen is. Niets. Vreemd. Erik is altijd superstipt.
Ik stuur hem een WhatsApp: “Erik, kan het kloppen dat ik je video nog niet binnen heb?”. Er komt een raadselachtig appje terug: “Klopt. Ik wil even sparren met je, want ik heb wat inside info”.
Als we op Zoom zitten, zegt hij: “We zijn ervan uitgegaan dat ik drie minuten aan het eind van de sollicitatie heb om het laatste woord te nemen. Dat was wat ze aangaven in de stukken. Maar ik sprak iemand die gisteren hetzelfde sollicitatiegesprek heeft gehad en tegen hem zeiden ze halverwege het gesprek: ‘Wil je in 30 seconden uitleggen waarom jij de geschikte kandidaat bent?’.
Dus hoe ga ik de pitch van 3 minuten terugbrengen naar 30 seconden? En ik wil absoluut de passiehaak erin behouden, dat verhaal van die monteur.”
Leuk, denk ik, dat is nog eens een uitdaging! Dus we gaan samen aan het puzzelen. Met een half uurtje hebben we de pitch van 508 woorden terug naar 168 woorden. Inclusief de passiehaak, die perfect laat zien wie Erik is en waar hij voor staat met zijn mensen. Minder lukt niet, tenminste niet als we het verhaal willen behouden.
Als ik ‘m time, heeft hij slechts 53 seconden nodig. Meer dan 30 seconden, maar het voelt als veel minder. Eén zin over wie hij is, een gepassioneerd voorbeeld en een afsluitende call-to-action.
Op zijn gezicht verschijnt een grote grijns: “Hier krijg ik nou echt energie van,” zegt hij. “En jij volgens mij ook.” Zeker!
“We gaan hier niets meer aan doen, dit wordt mijn superkorte pitch als ze erom vragen”, zegt hij.
Nou maar afwachten waar ze om gaan vragen: de superkorte of de ‘laatste woord’ variant. Erik is in elk geval nu op beide perfect voorbereid.