“Weet je zeker dat jullie zelf willen spreken op de uitvaart? Dat is hartstikke lastig!”, zei iemand. En als mijn vader en ik de dag voor de uitvaart van mijn moeder de PowerPoint gaan testen in het crematorium is ook daar de opmerking dat ze dat zelden zien. “Hooguit 1x per maand”.
Hebben we er dus over getwijfeld om het zelf te doen? Geen moment. Mijn nu gepensioneerde vader was leraar Engels en ik ben pitchcoach, dus spreken is ons vak. We wisten dat als we mama de mooiste, meest persoonlijke uitvaart mogelijk wilden geven, wij daarvoor de aangewezen personen waren.
Dus schrijven we samen de eulogie. Het is fantastisch om het vakmanschap van mijn vader te zien.
Hij denkt voortdurend aan hoe je het verhaal passend maakt voor het publiek: “Als je nou in je verhaal over de moestuin ook noemt dat het om het stuk van de tuin aan de Prins Hendriklaan gaat, dan is dat herkenbaar voor de buren.”
Hoe je stilte gebruikt: “Nadat je hebt uitgelegd dat het boeket op de kist is gemaakt van bloemen uit onze eigen tuin, wacht dan 3 seconden en kijk naar het boeket. Dan heeft het publiek ook de tijd om er naar te kijken.”
En wat het belang van oefenen is: “Ik ga ‘m heel vaak hardop voorlezen. Want alleen met veel oefening komt het verhaal er soepel uit en voorkom je dat je onverwacht door emotie wordt geraakt”.
Samen met papa aan de grafrede werken, was helend en verbindend. De uitvaart was daardoor niet alleen maar verdrietig, maar ook een prachtig en persoonlijk afscheid. En door de goede voorbereiding en het feit dat je een afscheidsspeech voorleest, was het ook helemaal niet lastig.
Dus ik kan het iedereen aanraden: zelf speechen op een uitvaart. Ook als spreken niet je vak is.