Storytellend zwaantje – De Pitchcoach

– “Dan krijg ik zo’n kant-en-klare powerpoint van Corporate en ik heb echt geen flauw idee wat ik daar mee moet doen.”

Ik zit met de directeur Uitvoering van een groot technisch bedrijf aan tafel.

– “Wil je een uitleg over hoe je met powerpoint werkt?” vraag ik ‘m.

Hij kijkt me verschrikt aan. Nee, dat is gelukkig niet de vraag waar hij aan wil werken.

– “Als ik voor mijn mannen sta en mijn eigen verhaal kan doen, dan gaat het prima. Lekker kort, lekker duidelijk, beetje storytelling, dat vinden ze geweldig. Dan komt de boodschap helemaal over. Maar ja, dat is niet hoe het bij Corporate moet. Daar word ik onzeker van”.

Mezelf zijn

Ik ben verbaasd. Dat is nou juist waarom grote bedrijven mij als De Pitchcoach uitnodigen: om ervoor te zorgen dat hun managers en topprofessionals kort en krachtig hun verhaal doen. Bij voorkeur met wat storytelling en voorbeelden zodat de boodschap ook daadwerkelijk overkomt.

– “Wat wil Corporate dan wel?” vraag ik.

– “Iedereen daar werkt met powerpoints. Allemaal management jargon, vage abstracte begrippen en presentaties van minimaal een half uur. Dat kan ik niet. Maar ja, ik zal het wel moeten leren, wil ik verder groeien in het bedrijf. Ik sta nu gewoon op het podium als mezelf. Vijf, max tien minuten, geen powerpoint, gewoon, ik met mijn verhaal.”

Hij kijkt er vertwijfeld bij.

Ik denk dat ik het probleem begin te begrijpen. Anders zijn maakt onzeker, zelfs als dat andere supergoed is. En zo te horen beseft hij zelf nog niet dat zijn ‘afwijking’ wel eens een talent zou kunnen zijn.

Onzeker

Ik hed ‘m gevraagd om beelden mee te nemen van een presentatie die hij geeft. Hij heeft een Zoombijeenkomst opgenomen waarin hij in een minuut of 6 een inleiding geeft over leiderschap & verantwoordelijkheid.

Als het filmpje begint, moet ik twee keer kijken of hij het echt is. Hij zit nu in levende lijve tegenover me en met zijn 2 meter is hij lang en imposant. De man op Zoom schat ik in als kleiner dan mezelf (1,68m). Dat komt omdat op Zoom zijn ogen ruim onder de helft van het beeldscherm zitten, in plaats van op ongeveer 1/3^e van de bovenkant van het scherm. En omdat hij ineengedoken zit met zijn nek tussen zijn schouders. Een onzeker begin, inderdaad.

En niet alleen zijn lichaamstaal is onzeker, maar ook in zijn tekst. Hij begint met zich te verontschuldigen dat hij maar een korte inleiding gaat geven. Geen idee waarom, want het feit dat iemand in staat is om zichzelf te beperken tot 6 minuten zodat de rest van de tijd overblijft voor interactie is superkrachtig. Als we samen tellen, blijkt hij zich in die 6 minuten 7 (!) keer ergens voor te verontschuldigen. “Daar had ik echt geen idee van, dat ik dat doe”, zegt hij vol verbazing als ik de video voor de 3^de keer stopzet.

Storytelling voorbeeld

Maar dan begint hij op Zoom met de essentie van zijn betoog. Hij gaat rechtop zitten en zijn handen beginnen te bewegen tijdens het verhaal. Het is een prachtig storytelling voorbeeld:
“Toen ik nog bij Defensie zat, was ik op de hindernisbaan commandant van een teampje. Ik kreeg 2 rauwe eieren van de sergeant en de opdracht om die zo snel mogelijk en heel over de hindernisbaan te brengen”.

Hij streekt zijn handen naar voren en als publiek zien we in onze verbeelding de eieren in zijn handen liggen.

“Ik nam er eentje en gaf een ander aan een collega. Toen we de hindernisbaan over waren was mijn ei nog heel, maar dat van hem niet.

De sergeant vroeg:

– “Wiens verantwoordelijkheid is het dat het ei kapot is?”

– “Van hem, natuurlijk”, zei ik.

– “Denk eens diep na,” zei de sergeant. “Wie was er verantwoordelijk voor om die eieren heel over de hindernisbaan te krijgen?”

– “Ik”.

– “Juist”.

“En toen begreep ik voor het eerst wat leidinggeven echt betekent. Dat betekent dat je verantwoordelijkheid neemt voor alles wat er in je team gebeurt.”

We zien op de Zoom dat het publiek tijdens het storytelling deel van zijn verhaal vol aandacht meeluistert. Zijn onzekerheid is weg als hij het verhaal vertelt. En de boodschap (“leidinggeven betekent verantwoordelijkheid nemen voor zowel jezelf als je team”) komt glashelder binnen. Het is een fanatastische inleiding. Wat een getalenteerd storyteller is deze man!

Mezelf zijn

Dat vertel ik ‘m ook. Maar het lijkt nog niet helemaal tot ‘m door te dringen.

• “Zo’n verhaaltje vertellen is harstikke makkelijk”.
• “Voor jou misschien”, zeg ik, ‘maar jij bent de uitzondering die de regel bevestigt. Dat is wat je bij Corporate ziet. Niemand daar kan wat jij kunt: mensen aan hun lippen laten hangen met een goedgekozen, kort en perfect passend verhaal. Daarom vullen ze al hun tijd met saaie, abstracte powerpoints”.Ik laat een pauze vallen. En ik zie dat er iets bij ‘m gebeurt, zijn ogen gaan alle kanten op. Het duurt even voor hij weer reageert.

Ik vertel hem dat als ik management team (MT) leden spreek de meest gehoorde klacht is dat ze die ellenlange powerpoints helemaal zat zijn en wilden dat mensen nou eens kort en duidelijk hun verhaal konden doen.

• “Maar ik kan toch niet bij het MT aankomen met een verhaaltje? Ze zien me aankomen. Krijg ik 30 minuten, ben ik met 5 minuten klaar”.
• “Wat wil je dat ze met je verhaal doen? Met je boodschap?”
• “Dat ze de discussie nou eens met me aangaan en een beslissing nemen!”
• “Daar heb je dan dus alle tijd voor. Om die discussie zelf te leiden, zelf de goede argumenten in te brengen en de bezwaren te pareren.”

Langzaam komt er een glimlach op zijn gezicht.

Onzekere zwaan

Het enige waar ik nog met ‘m aan hoef te werken, is om de onzekerheid uit zijn lichaamstaal te halen, zodat hij de volgende keer 100% zichzelf kan zijn bij het MT. En het MT net als ‘zijn mannen’ aan zijn lippen kan laten hangen. Hij heeft niets om onzeker over te zijn, behalve zijn idee dat zijn ‘anders-zijn’ betekent dat hij het fout doet. Hij is een storytellend eendje tussen powerpointende eendjes, die voor het eerst te horen heeft gekregen dat hij in werkelijkheid een zwaan is. Machtig mooi!

Dit blog is eerder gepubliceerd op Afhangen.com.